ما و معماری ما

از همان آغاز، کارمان را با این خواست و آرزو شروع کردیم که چیزی بر میراث شکوهمند ایران بیفزاییم. جوان بودیم و بلند پرواز. می‌دانستیم که ما نیز، دیر یا زود، می‌رویم و از ما نشانی نمی ماند جز کاری که کرده‌ایم و چیزی که ساخته‌ایم. می‌خواستیم شاخه بگسترانیم و برگ و باری بدهیم. می‌خواستیم از آبشخور سنت بنوشیم اما در پشت میله‌های سنت محبوس نمانیم. جوان بودیم و آرزوی پرواز به آسمان‌های گسترده‌تری داشتیم. اینجایی بودن، این زمانی بودن، رو به سوی آینده داشتن؛ هر سه را با هم می خواستیم.

معمار شرقی

اکنون که به کارنامه‌ی چهل ساله‌ی پلشیر می‌نگریم، می‌بینیم آنچه کرده‌ایم غایتی نیست که خواسته‌ایم؛ دستاوردی است که توانسته‌ایم. نه به بهانه‌ی ایرانی بودن و برخورداری از فرهنگ جغرافیای معماری ایرانی از فرآورده‌های فناوری امروز غافل مانده‌ایم؛ نه مقلّد چشم و گوش بسته‌ی معماری مدرن و پست مدرن غرب بوده‌ایم. افتخارات و جوایزی که دریافت کردیم را ارج می‌نهیم، اما می‌دانیم که هنوز راه‌های نرفته و عرصه‌های ناگشوده بسیار است. همیشه به خود یادآوری می‌کنیم که آنچه کرده‌ایم فقط آن چیزی است که توانسته‌ایم.